Νέα μονοπάτια...

Έχω καιρό να πατήσω το διαδικτυακό μου πόδι εδώ, δεν ξέρω αν το παρακολουθεί και κανείς πια (γεια σου υπομονετικέ αναγνώστη). Είχα κάποια σχέδια για αναρτήσεις μετά την επιστροφή στα πάτρια εδάφη, αλλά ο καιρός πέρασε και δεν τις έγραψα.

Όσοι όμως με έχετε ακόμα στους readers σας και στις λίστες σας (σας ευχαριστώ), ή απλά βρεθήκατε εδώ τυχαία και θέλετε να δείτε τι άλλο κάνω στα ιντερνέτια, μπορείτε να με βρείτε στις παρακάτω γειτονιές:

Twitter
Tumblr
Posterous

Σας φιλώ!

The Week in Pictures

Εμπνέομαι από το BBC κι επειδή αυτή την εποχή χρησιμοποιώ το flickr πιο πολύ από τον blogger, είπα να κάνω ένα φωτογραφικό round-up του τι έκανα την προηγούμενη βδομάδα.

Σάββατο 9/5

Copenhagen του Michael Frayn στο Lyceum Theatre με τη Χιονάτη.
Πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό έργο, γεμάτο ιδέες και σκέψεις. Στη φωτό φαίνεται το εσωτερικό του Θεάτρου από τον εξώστη όπου καθόμασταν. Ένα μέλος του προσωπικού με ενημέρωσε όταν τραβούσα τη φωτογραφία ότι δεν επιτρέπεται να φωτογραφίσω τα σκηνικά γιατί έχουν copyright (να και κάτι που δεν ήξερα).



Στην επιστροφή από το θέατρο συνάντησα αυτόν τον γλυκύτατο γατούλη της γειτονιάς και πέρασα λίγη ώρα χαϊδεύοντάς τον. Τέτοιο χαδιάρικο γατί δεν έχω ξανασυναντήσει. Όταν αποφάσισα πια να ξεκολλήσω και να πάω σπίτι, άρχισε να με ακολουθεί! Ευτυχώς όχι μέχρι το σπίτι γιατί πραγματικά ήθελα να τον πάρω μαζί μου.

Δευτέρα 11/5

Τη Δευτέρα ήρθε να μείνει μαζί μου για λίγες μέρες η Άννα το χάμστερ (aka τριχόμπαλα με αυτιά). Η συμβίωση μέχρι στιγμής αποδεικνύεται ομαλή αν και δεν με συγκινεί ιδιαίτερα ως pet (catperson for life :P). Μπορείτε να τη θαυμάσετε και εδώ.

Τετάρτη 13/5

Βόλτα στα Meadows. Μεγάλο και όμορφο πάρκο του Εδιμβούργου, κοντά στο σπίτι μου. Μην ξεγελιέστε από τον ήλιο, φυσούσε κι έκανε κρύο. Είχε πάραυτα πολύ κόσμο που περπατούσε, καθόταν στα γρασίδια, έπαιζε, έβγαζε βόλτα παιδιά/σκυλιά, κλπ.

Σάββατο 16/5

To Bedlam Theatre είχε jumble sale, για να μαζέψουν χρήματα για την παράσταση που θα ανεβάσουν στο Fringe. Ήταν μέχρι τις 5 κι εγώ πήγα λίγο μετά τις 4. Είχε πολλά βιβλία κι ενώ είχα διαλέξει να πάρω 3 (=5 λίρες), μου λέει το παλικάρι ότι έχουν ρίξει τις τιμές και είναι όλα 40p. Οπότε άλλαξε το πράγμα και πήρα 10 - για να μην μπλέκω με ψιλά, όχι τίποτα άλλο :Ρ



Βγαίνοντας από το Bedlam πήγα απέναντι στο Greyfriars Kirkyard για να απελευθερώσω ένα βιβλίο και είδα μπροστά μου το κοράκι, που αρχικά καθόταν πάνω σε ένα παγκάκι και μετά μεταφέρθηκε πάνω στον τάφο. Ευτυχώς πρόλαβα κι έβγαλα τη μηχανή για να το αποθανατίσω. Γκρίνιαζα αρκετό καιρό για το ότι δεν είχα καταφέρει να φωτογραφίσω κανένα κοράκι γιατί όλα πετούσαν μακριά πριν βγάλω τη μηχανή, αλλά πέτυχα επιτέλους αυτή την ιδανική εικόνα!

Η μέρα έκλεισε με παρέα και Eurovision. Συγχαρητήρια στη Νορβηγία, αλλά εμένα μου άρεσε περισσότερο η Εσθονία:


(Τι περίεργη γλώσσα τα Εσθονικά! :-) )

Χρονικό ενός αποτυχημένου post a.k.a Yann Tiersen live

Την Παρασκευή το βράδυ παρακολούθησα τη συναυλία του Yann Tiersen στο Queen's Hall, μια εκκλησία που έχει γίνει συναυλιακός χώρος. Τράβηξα κάποιες φωτογραφίες και 2 video και είχα πολύ έντονα στο μυαλό μου πώς ήθελα το post. Είχα ένα τέλειο video με τον Tiersen να παίζει σόλο βιολί, καταπληκτικός! Ήθελα λοιπόν να βάλω αυτό και μερικές φωτογραφίες, χωρίς λόγια. Αλλά όοοοοοχι. Χθες που πήγα να περάσω τις φωτογραφίες από τη μηχανή στο pc, το video δεν υπήρχε. Κάποια μαλακία έκανα και το έσβησα κατά λάθος μάλλον. Οπότε πάνε τα σχέδια για το λιγομίλητο post, θα ανεχθείτε τη φλυαρία μου τώρα. :Ρ

Όλες οι φωτό στο flickr.

Αφού έχασα το video, πάρτε φωτό με βιολί

Αρχικά η εμπειρία συναυλία με 15 λίρες εισιτήριο σε ωραίο χώρο, sold out αλλά χωρίς συνωστισμό, smoke-free, με καλό ήχο και ενθουσιασμένο κοινό, είναι πρωτόγνωρη και πολύ πολύ θετική.


Πολύ ωραίος φωτισμός!

Φτάσαμε λίγο αργά και ενώ είχε αρχίσει να παίζει το συμπαθέστατο support, οι Σκωτσέζοι Remember Remember.

Ο χώρος είναι ημικυκλικός, με καθίσματα γύρω γύρω και θέση για όρθιους στη μέση και εξώστη πάνω επίσης με καθίσματα.



Αποφασίσαμε να ανέβουμε στον εξώστη και ήταν καλή κίνηση. Παρ'ότι δεν βρήκαμε να κάτσουμε, βλέπαμε αρκετά καλά. Βέβαια στις περισσότερες φωτό έχω βγάλει και το κεφάλι της κοπέλας που καθόταν στην πρώτη σειρά, και πολλές φορές μου έκοβε τη θέα.



Η συναυλία ήταν εξαιρετική, ο Tiersen μέσα στην ενέργεια, από κιθάρα βιολί, από βιολί αρμόνιο και πάλι κιθάρα. Έπαιξε μόλις 1,5 ώρα (nowhere near enough) και είχαμε ενθουσιαστεί όλοι. Πολλά κομμάτια αγνώριστα και άλλα που δεν τα ήξερα, με πολλές κιθαριές.





Το κοινό ήταν multiethnic. Η παρέα μου ήταν Έλληνες και μια Μεξικανή, αλλά άκουσα σε φάσεις εκτός από Αγγλικά, Γαλλικά (φυσικά), Γερμανικά και Ιταλικά τουλάχιστον.

Άλλες εντυπώσεις από τη συναυλία. Στο bar είχαν κανάτες με νερό και ποτήρια δωρεάν για τους διψασμένους. Το προσωπικό του χώρου έβαζε σε όλους μια σφραγίδα στο χέρι, για τους καπνιστές λογικά, αν θέλουν να βγουν έξω να μπορούν να ξαναμπούν μέσα. Ωραία σχεδιασμένα φυλλάδια για τα μελλοντικά events. Φυσικά έχουν μπει ενεργά και στο internet, υπήρχε αφισούλα με τις διευθύνσεις τους στο facebook και το twitter. Φωτό.

Γενικά ψήνομαι πολύ να ξαναπάω στο Queen's Hall αν υπάρξει ευκαιρία.

Edit: Το δεύτερο video που τράβηξα, με κακή ποιότητα εικόνας και ήχου, μπορείτε να το δείτε εδώ.

Edit2: αααα, βρήκα κι άλλα! Το video που τράβηξα και έχασα, το τράβηξε και κάποιος άλλος από το κοινό, καταπληκτικό!
Κι άλλα video από τη συναυλία εδώ κι εδώ.

7 Ασχολίες για μια Βροχερή Μέρα

(Πωπω, πέρασε κιόλας τόσος καιρός από το προηγούμενο post. Το έχω παραμελήσει το μαγαζί και ζητώ συγνώμη από τους πιστούς αναγνώστες (:-Ρ), θα προσπαθήσω να πάρω μπρος πάλι)

Το είδα στο blog του olrandir και ζήλεψα! Παρ'ότι συμφωνώ με όλες του σχεδόν τις επιλογές, είπα να προσθέσω και μερικές δικές μου.

Αρχικά να πω πως η βροχή εδώ δεν είναι καθόλου ικανοποιητική. Σπάνια ρίχνει μπόρες, ψιχαλίζει περισσότερο, παρά βρέχει. Αυτό το εκνευριστικό ψιλόβροχο, που είναι σαν να σε φτύνει κάποιος από τους ουρανούς, συνήθως όχι αρκετό για να βγάλεις ομπρέλα αλλά καταλήγεις να βρέχεσαι μέχρι να φτάσεις εκεί που θες. Όταν συνοδεύεται και από αέρα είναι ακόμα πιο εκνευριστικό, δεν μπορείς να ανοίξεις ομπρέλα με τίποτα και σου έρχονται οι ψιχάλες από παντού.

That said, οι βροχερές μέρες είναι ιδιαίτερα γοητευτικές και προσφέρονται για διάφορες ασχολίες όπως:

1. Άραγμα σε πολυθρόνα/καναπέ/κρεβάτι (ό,τι υπάρχει και ό,τι βολεύει καλύτερα) με βιβλίο/ταινία/μουσική*/τσάι (το τσάι είναι μπαλαντέρ, πάει μόνο του αλλά και με τα άλλα 3). Τα κάλυψε μια χαρά ο olrandir οπότε τα βάζω όλα μαζί και δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.

2. Γατοαγκαλιές! Η βροχή απ'έξω και τα παραπάνω συνδυάζονται πολύ ωραία και με ένα ζεστό γατί κουλουριασμένο στην κοιλιά σου να γουργουρίζει/ροχαλίζει (ο δικός μου αναστενάζει κιόλας, ενίοτε) και να το χαϊδεύεις. Εγγυημένα χαλαρωτικό!

3. Κατασκευές. Το να κάνεις κάτι με τα χέρια σου, με υπόκρουση τη βροχή. Αδειάζεις ένα τραπέζι από περιττά πράγματα για να κάνεις χώρο και στρώνεσαι στη δουλειά! Αν το τραπέζι είναι και κοντά σε παράθυρο, ακόμα καλύτερα. Στην περίπτωσή μου θα επέλεγα παζλ και origami.

4. Ζαχαροπλαστική και απόλαυση των αποτελεσμάτων της. Μια καλή ευκαιρία να φτιάξεις cookies ας πούμε (που έχω καιρό να φτιάξω και τα θυμήθηκα τώρα) για να συνοδέψεις το τσάι σου.

5. Η μυρωδιά της βροχής είναι υπέροχη. Ανοίγεις το παράθυρο και παίρνεις βαθιές ανάσες για να την χορτάσεις.

6. Συμμάζεμα/τακτοποίηση. Μια βροχερή μέρα ίσως αποδειχθεί εμπνευστική για συμμάζεμα. Ας πούμε τακτοποίηση των βιβλίων στα ράφια τους, ξεσκαρτάρισμα χαρτιών και καθάρισμα γραφείου.

7. Αν η μπόρα είναι καλή (όχι όπως εδώ) πάρε ομπρέλα και βγες βόλτα. I'm siiiiiiinging in the raaaaaaaain (δεν γινόταν να το αποφύγω αυτό :-P)
~ ~ ~

*ένα δείγμα της τελευταίας μουσικής μου αγάπης (το έχω πει παντού αλλού, να το πω κι εδώ):

Balmorhea



H Blogothèque τους έχει χαρακτηρίσει ως "post-rock του 19ου αιώνα," έχουν 3 εξαιρετικούς δίσκους (Balmorhea, River's Arms και All Is Wild, All Is Silent) και ταιριάζουν πολύ με βροχή, με ταξίδι, με τα πάντα! :-)

Social...parenting!

Το Deep-Fried Mars Bar παρουσιάζει: Guest author, η μάνα!
Ήρθε να με δει και περάσαμε ένα όμορφο ΣΚ μαζί, στη διάρκεια του οποίου εμπνεύστηκε κι έγραψε το παρακάτω κειμενάκι. Blogger δεν έχει γίνει (ακόμα), έχει όμως twitter.

(photo από δω)

(29/03/2009)

Αυτό το κείμενο προορίζεται για το blog της Δάφνης. Εφόσον βεβαίως το εγκρίνει.

Αφορά στις σχέσεις των ανθρώπων και στην επικοινωνία μεταξύ τους. Διάφορες σχέσεις, κυρίως όμως σχέσεις γονιών με παιδιά.Και διάφορες μορφές επικοινωνίας.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούσα τα παιδιά μου να «σπαταλούν» (κατά την άποψή μου) την εφηβεία τους και αργότερα το χρόνο της νιότης τους μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Ανησυχούσα για την έλλειψη επικοινωνίας και κυρίως τη μοναχικότητα του βίου τους. Θυμόμουνα τα δικά μας τα νιάτα της μεταπολίτευσης, τα επαναστατημένα: ταβερνάκια, ρεμπέτικα και κουβέντες - κουβέντες ήρεμες, παθιασμένες… κουβέντες!
Βρισκόμασταν, γελάγαμε, πίναμε, ερωτευόμασταν, ξεχνούσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Και γκρίνιαζαν οι γονείς και φώναζαν και μας απειλούσαν: θα μας κόψουν το χαρτζιλίκι! Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς… δεν μπαίνει κανείς μ’ αυτά τα μυαλά στο Πανεπιστήμιο, ούτε πτυχίο παίρνει, η ζωή δεν είναι παιχνίδι, και το κορυφαίο, του συχωρεμένου λατρευτού μου πατέρα: «δε με βρίσκει σύμφωνο ο τρόπος της ζωής σου»!

Κι’ όμως και στο Πανεπιστήμιο μπήκαμε και πτυχίο πήραμε και αρκετοί από μας επιτυχημένοι επαγγελματίες γίναμε.

Με τους γονείς, η επικοινωνία σχεδόν ανύπαρκτη. Τουλάχιστον η ουσιαστική. Τι να τους πεις; Τις αγωνίες; Τις δυσκολίες; Τις χαρές; Tα οδυνηρά, ή έστω δύσκολα διλήμματα; Πώς να τους ανοίξεις τη ψυχή σου;
Αφού οι περισσότερες κουβέντες ολίσθαιναν προς τη στερεότυπη νουθεσία με βάση τα δικά τους πρότυπα και στο τέλος κατέληγαν σε καυγά, σε πόρτες που κλείνανε και σε τύψεις. Γιατί άθελά μας τους στεναχωρήσαμε. Γιατί τους αγαπούσαμε και τους σεβόμασταν, να συνεννοηθούμε δυσκολευόμασταν, κι’ ακόμα δυσκολευόμαστε.

Δε θα κάνεις παιδιά, μούλεγε η μάνα μου, τότε θα καταλάβεις!

Κατάλαβα!

Kαι τις αγωνίες, και τις χαρές, και τις συγκινήσεις που συνόδευαν το κάθε τους βήμα.
Κατάλαβα και κάτι ακόμα: πως τα γονίδια και η κληρονομικότητα, οι εννιά μήνες που πέρασαν μέσα στη κοιλιά μου, δεν τα κάνουν αυτόματα κατ’ εικόνα και ομοίωση ούτε δική μου, ούτε του πατέρα τους.

Μεγαλώσαμε δύο ξεχωριστές προσωπικότητες. Σε διαφορετικές εποχές από τις δικές μας.

Οι ανάγκες της δουλειάς μου με κρατούσαν μακριά τους. Ίσως γι’ αυτό να μην τα μάλωνα πολύ. Δεν ήθελα να χαλάσω τις λίγες ώρες που περνούσαμε μαζί. Τα άφηνα να αναπτυχθούν. Να ανακαλύψουν μόνα τους τον κόσμο. Εγώ προσπαθούσα να είμαι πάντα εκεί παραδίπλα, έτοιμη να επέμβω εφόσον χρειαζόταν, όχι όμως αυτόματα και υπερπροστατευτικά. Το ίδιο και ο πατέρας τους.

Ασφαλώς και ανησυχώ σε διάφορες περιστάσεις… πριν όμως το εκφράσω, στέκομαι λίγο και… θυμάμαι! Πόσες φορές δεν είχα θυμώσει με τους γονείς μου όταν η υπέρμετρη ανησυχία τους κατέστρεφε στιγμές διασκέδασης, ή τη μαγεία των πρώτων νεανικών φλερτ; Οπότε μόκο! Και επιστράτευση θετικής ενέργειας. Μεγάλα παιδιά είναι, ξέρουν να προστατευθούν. Εμπιστοσύνη στις αρχές που πήραν μεγαλώνοντας κοντά μας, πίστη στην εξυπνάδα και τις δυνατότητές τους και διάλογος. Χαλαρός, χωρίς υπερβολές. Χωρίς στερεότυπα του τύπου «εσύ είσαι μικρό και άβγαλτο, δεν ξέρεις, άκουσέ με και μένα τη μάνα και δε θα χάσεις.»

Έτσι λοιπόν καταφέραμε σήμερα να έχουμε μια σχέση ανοιχτή. Να περνάμε καλά, τις λίγες ώρες που είμαστε μαζί. Γιατί και οι δύο σπουδάζουν μακριά από το σπίτι και βλεπόμαστε σπάνια. Όμως ενίοτε, όπως σήμερα και χτες, μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά στα ακατάστατα ελάχιστα τετραγωνικά των φοιτητικών τους σπιτιών.

Έχουμε πράγματα να πούμε και να κάνουμε.

Πρόσφατα μυήθηκα στα άδυτα των social media. Η Δάφνη και οι νεαροί συνεργάτες μου στο γραφείο με εξοικείωσαν με το facebook και με το twitter. Eίμαι παρούσα και στα δύο. Όχι, blog ακόμα δεν έχω!
Η Δάφνη ήταν η πρώτη που ακολούθησα στο twitter και η πρώτη που με ακολούθησε. Και στο facebook ήταν η πρώτη μου φίλη. Το ίδιο και οι συνεργάτες μου. Πολύ rewarding το βρήκα αυτό, ιδίως όταν απόκτησα πρόσβαση στα όσα έγραφαν.

Η πρόσφατη αυτή εμπειρία με έμαθε πολλά. Πρώτον μου κατέρριψε την παρανόηση ότι οι πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή σημαίνουν απομόνωση και έλλειψη επικοινωνίας (…βλέπε παραπάνω). Σημαίνουν απλά μια άλλη, ιδιαίτερη μορφή επικοινωνίας, πολύ πιο ευρεία!

Και δεύτερον μου επιβεβαίωσε την πεποίθηση ότι στις ανθρώπινες σχέσεις, ιδιαίτερα στις σχέσεις γονιών με παιδιά, ισχύει το ρητό «ό,τι σπέρνεις, αυτό θα θερίσεις».

Γιατί στη θέα της Δάφνης στο profile της στο facebook, μεσ’την καλή χαρά, να πίνει (ποιος, η Δάφνη!!! -όσοι την ξέρουν καταλαβαίνουν!!!) …τεκίλα, η φυσική μου αντίδραση ήταν να βάλω τα γέλια!!! Γιατί όταν μπήκα χτες στο σπίτι της στο Εδιμβούργο, το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν η ατμόσφαιρα - όχι η ακαταστασία!
Και σήμερα το πρωί δε χρειάστηκε να την «πρήξω» υπερθεματίζοντας ξανά και ξανά ότι πρέπει να προσπαθήσει να γίνει λίγο πιο proactive, διπλοτσεκάροντας κάποια πράγματα. Ήμουν σίγουρη πως -και αυτή τη φορά- η εμπειρία της το έμαθε δια της βιωματικής. Λίγα λεπτά αργότερα το έγραφε μόνη της στο twitter!

Glasgow Mega-Snake

(ο τίτλος έρχεται από το ομώνυμο κομμάτι των Mogwai και κολλάει γιατί πήγαμε στη Γλασκώβη, όπου υπάρχει ένα μαγαζί με ζαχαρωτά, από το οποίο ο abbax πήρε ζαχαρωτά φίδια μεταξύ άλλων -θα επεκταθώ, keep reading- και το post είναι μακρύ σαν φίδι)

Part 1. Θεματική Βραδιά "Μεξικό"

Αυτή τη βδομάδα είχαμε reunion κολλητών. Βρεθήκαμε επιτέλους και οι τρεις μαζί μετά από μήνες και περάσαμε καταπληκτικά! Ειδικά οι δύο τελευταίες μέρες. Φωτογραφικά ντοκουμέντα υπάρχουν στο facebook, σπεύσατε όσοι θέλετε να με δείτε να πίνω τεκίλα (ναι, έγινε και αυτό). Μπορεί η φήμη μου να καταστράφηκε, αλλά δεν κατάφεραν να με μεθύσουν! Η θεματική βραδιά "Μεξικό" είχε τεκίλα, φαγητό, μουσική (όχι latin), παιχνίδια και ευτράπελα.
Τα αποτελέσματα της βραδιάς:
* Η τεκίλα καίει πολύ! Κάπως σώζεται με το lime και έρχεται και το αλάτι μετά και ολοκληρώνεται η εμπειρία. Δημιουργούνται εξόχως ενδιαφέρουσες αλκοολογκριμάτσες™.
* Όλοι αγαπάμε το συνδυασμό salsa και sour cream.
* Το twister απαιτεί ευλιγισία, αποφασιστικότητα, προσήλωση και γερό στομάχι (προκαλεί ανεξέλεγκτους γέλωτες).
* Δεν συνίσταται Munchkin μετά την κατανάλωση τεκίλας και όταν υπάρχουν μισογεμάτα σφηνάκια στο τραπέζι.
* Δεν συνίσταται η παρακολούθηση τραγουδιών eurovision μετά την κατανάλωση τεκίλας, οδηγούν σε απρόσμενες αντιδράσεις.

Επίσης πήρα και δώρα για τα γενέθλιά μου νωρίς (σαν pre-birthday party ένα πράγμα). Ευχαριστώ πολύ παιδάκια!

Έχουμε και λέμε, Mythical Creature Origami Book & Gift Set, hand printed japanese washi paper, body butter & lip balm Κορρέ, και ο σκούφος!

Μετά για να με εκδικηθούν με βάλανε να κοιμηθώ στο κρύο και σκληρό τους πάτωμα και το πρωί ξεκινήσαμε για τη Γλασκώβη.

Part 2. Glasgow!

Τόσους μήνες εδώ δεν είχα αξιωθεί να πάω στη Γλασκώβη, οπότε οργανωθήκαμε και πήγαμε ημερήσια εκδρομή/shopping trip. Πήραμε το τραίνο από το Haymarket και ούτε μια ώρα μετά φτάσαμε στο σταθμό Queen Street της Γλασκώβης, η οποία είναι μεγάλη και εντυπωσιακή πόλη, μοιάζει πιο πολύ με πρωτεύουσα από το Εδιμβούργο. Η βιομηχανοποίηση την έκανε να αναπτυχθεί πιο πολύ. Δεν είδαμε πολύ από την πόλη βέβαια, μόνο τους εμπορικούς δρόμους του κέντρου.

Βολτάραμε, ψωνίσαμε, φάγαμε, φωτογραφίσαμε, ξαναβολτάραμε. Μετά πήραμε πάλι το τραίνο και γυρίσαμε στο Εδιμβούργο.

Ανάγλυφες αρχαιοπρεπείς κυρίες πάνω από την είσοδο κτηρίου

Αυτοί έπαιζαν πολύ καλά! Ήταν στο κάτω μέρος της Buchanan street (μεγάλος εμπορικός πεζόδρομος, σαν να λέμε Ερμού - πέρασε και δεν ακούμπησε)

Μέσα στη στοά υπήρχε ένα μικρό market και μπήκαμε να χαζέψουμε.

Περάσαμε και από την Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης της Γλασκώβης. Ενδιαφέροντα εκθέματα και ωραίο μαγαζάκι


Απέναντι από την GoMA έχει ένα καταπληκτικό και τεράστιο Art Shop από το οποίο δεν ξέρω πώς τα κατάφερα και δεν πήρα τίποτα, βραχυκύκλωσα από την αφθονία μάλλον.

Το προαναφερθέν μαγαζί με τα ζαχαρωτά

Σε αυτό το μαγαζί μπαίνεις και παθαίνεις ζάχαρο κατευθείαν. Τεράστια ποικιλία από τα πιο κουλά ζαχαρωτά/καραμέλες/τσίχλες/σοκολάτες/γλυφιτζούρια/βλακειούλες που υπάρχουν. Δεν είμαι μεγάλη fan των ζαχαρωτών, αλλά πήρα κάτι butter toffees και Space Dust Popping Candy. Αυτό το τελευταίο -με διαφορετική συσκευασία τώρα πια- το πήραμε όλοι, γιατί θυμηθήκαμε τα παιδικά μας χρόνια. Στο τραίνο του γυρισμού μασουλούσαμε γλυκά σαν 5χρονα.

Πίσω στο Εδιμβούργο η μέρα ολοκληρώθηκε με ταίνια: Let the Right One In. Θέλαμε να το δούμε το προηγούμενο βράδυ, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση μετά τα ευτράπελα.
Είχε ποικίλες αντιδράσεις, εμένα πάντως μου άρεσε. Θα ήθελα να το είχα δει σε μεγάλη οθόνη, θα είχε εντελώς διαφορετικό effect.
Μετά αποχαιρετιστήκαμε μετά δακρύων και αγκαλιών, γύρισα στο σπίτι μου που είχα να το δω από την Παρασκευή το μεσημέρι και ξεράθηκα. Σήμερα πρωί πρώί έφυγε και η Α. (κοπελιά κάνε ένα internet profile να μπορώ να σε linkάρω). Σ'αγαπάμε και μας λείπεις, θα τα πούμε το Πάσχα!!!

Ήταν η υπερπαραγωγή Glasgow Mega-Snake, starring Χιονάτη, Α., Abbax και την υπογράφουσα.

Ευχαριστούμε που μας παρακολουθήσατε!

Τι ξέχασα να προσθέσω στο προηγούμενο post

"[...] the truth is that even big collections of ordinary books distort space, as can readily be proved by anyone who has been around a really old-fashioned seconhand bookshop, one of those that look as though they were designed by M. Escher on a bad day and has more staircases than storeys and those rows of shelves which end in little doors that are surely too small for a full-sized human to enter.
The relevant equation is: Knowledge = power = energy = matter = mass; a good bookshop is just a genteel Black Hole that knows how to read."
                                                                 
--Terry Pratchett, Guards! Guards!