Άφιξη και house hunting!

Φτάσαμε με τη μαμά νύχτα. Μετεωρολογικό σοκ! Όταν φεύγεις από μια χώρα με ζέστη και ήλιο και φτάνεις σε μια άλλη με κρύο και βροχή, είναι λίγο ακραίο. Πήραμε ταξί για το ξενοδοχείο και όσο το περιμέναμε, ο Σκωτσέζος υπάλληλος του αεροδρομίου που το κάλεσε μας δούλευε (“nice weather, eh?”). Το ξενοδοχείο ωραίο, ντιζαϊνάτο, στο κέντρο της πόλης.

Τετάρτη πρωί, ξεκινάμε. Είχα κλείσει κάποια ραντεβού να δούμε σπίτια από το τηλέφωνο και είχαμε ένα υποτυπώδες πρόγραμμα. Πριν πάμε στο πρώτο περνάμε από την τράπεζα (η μόνη διεθνής τράπεζα που υπάρχει εδώ είναι η HSBC). Ο –συμπαθέστατος κατά τα άλλα- υπάλληλος μας ενημέρωσε ότι για να ανοίξεις λογαριασμό σε Βρετανική τράπεζα πρέπει να είσαι κάτοικος Ηνωμένου Βασιλείου, δηλαδή να έχεις διεύθυνση. Ουπς! Δεν είχα ακόμα, προφανώς. Βγαίνοντας από την τράπεζα πέφτει τηλέφωνο για να μου ακυρώσουν ένα ραντεβού που είχα την επόμενη μέρα για σπίτι ("It has been taken"). Ουφ! Ξεκινάμε να δούμε το πρώτο σπίτι. Συμπαθέστατο, μόνο που ήταν λίγο απομονωμένο από τον κεντρικό δρόμο και επίσης, όπως μας είπε ο μεσίτης, δεν δέχονται students. ΟΚ, πάμε παρακάτω.

Είχαμε αρκετά μεγάλο κενό από το ένα ραντεβού στο άλλο και κάτσαμε να βρούμε και τίποτα άλλο να κλείσουμε. Επήλθε ένα ωραιότατο άγχος γιατί η προετοιμασία που είχα κάνει η πτωχή, αφελής και αισιόδοξη δεν ήταν αρκετή με καμία κυβέρνηση. Κλείσαμε μερικά ακόμα ραντεβού και πήγαμε στο δεύτερο σπίτι. Επίσης συμπαθέστατο, μόνο που είναι ψιλομακριά από το πανεπιστήμιο. Όμως, πάνω σε κεντρικό δρόμο με συχνά λεωφορεία. Το νοίκι εντάξει για 2, αλλά η δεύτερη κρεβατοκάμαρα εντελώς παιδικού μεγέθους. Έψαχνα για σπίτια με 2 κρεβατοκάμαρες για συγκατοίκηση. Αυτό ήταν αρκετά καλό από διάφορες απόψεις. Και δεν ήθελαν όλα αυτά που θέλουν οι μεσίτες (εγγυητές, συστάσεις, κλπ.) Μας άρεσε, λέμε να το κρατήσουμε στα υπόψην αν δεν βρεθεί κάτι άλλο. Η μεσίτρια μας λέει ότι είχε έρθει προηγουμένως και ο συνάδελφός της και το είχε δείξει. Δεν είχαν μιλήσει και δεν ήξερε αν το είχε κλείσει κάποιος. Αν όχι, θα μας το κρατούσε. Να την πάρουμε τηλέφωνο αργότερα. ΟΚ.

Φεύγοντας από κει κι ενώ κοιτούσαμε την περιοχή, πέφτει τηλέφωνο ότι το δάνειο της συγκατοίκου δεν εγκρίθηκε και δεν έρχεται. Αμάν! Να κοιτάξω δηλαδή για να μείνω μόνη μου. Εκεί έγινε χαμός. Μας είπε και η μεσίτρια του ωραίου σπιτακίου ότι δόθηκε. Ακυρώνουμε ραντεβού, προσπαθούμε να κλείσουμε άλλα πριν κλείσουν τα μεσιτικά και βρισκόμαστε με ένα πρόγραμμα να δούμε 5 σπίτια την επόμενη μέρα, Πέμπτη. Έχω πάθει φρίκη, άγχος και απελπισία ότι δεν θα βρω τίποτα (ναι, είμαι λίγο υπερβολική καμιά φορά). Αλλά μετά από λίγη ώρα ηρεμώ και μου έρχονται ιδέες. Ευτυχώς είναι η μαμά μου εκεί και οργανωνόμαστε. Αρχίζουμε να κοιτάμε και για ενοικιάσεις δωματίων σε σπίτια. Στέλνουμε email, παίρνουμε τηλέφωνα και η αισιοδοξία τρυπώνει ξανά. Βρίσκουμε έναν κυριούλη με ένα διαμέρισμα που το νοικιάζει σε φοιτητές, έχει 2 αγόρια μέσα κι ένα κορίτσι, ψάχνει για ένα ακόμα κορίτσι. Κλείνουμε να το δούμε το Σάββατο, και υπάρχει ως καβάντζα σε περίπτωση που δεν βρούμε κάτι άλλο (έχει κι αυτό τα μειονεκτήματά του). Πιο ήρεμες και συγκροτημένες (εγώ δηλαδή, η μαμά είχε ένα control) τρώμε το βράδυ και κοιμόμαστε.

Πέμπτη: Ξεκινάμε το πρωί, βλέπουμε το πρώτο. Λίγο υποβαθμισμένη περιοχή, ισόγειο στούντιο με κρεβατοκάμαρα, ηλεκτρική θέρμανση (όχι καλό), αλλά έχει κοντά μαγαζιά, κεντρικό δρόμο, λεωφορεία. Εκεί μπαίνει και δεύτερος άνθρωπος, αν μετατρέψουμε το σαλόνι σε κρεβατοκάμαρα. Μετά από αυτό πέφτει τηλέφωνο ότι η συγκάτοικος έρχεται τελικά, μήπως μπορέσει να δουλέψει και να μαζέψει λεφτά στο Εδιμβούργο αντί στην Αθήνα. Ωχ πάλι! Μα αποφασίστε τι θέλετε να κάνετε! Δεν μπορούσαμε να ξαναλλάξουμε ολόκληρο πρόγραμμα και να ψάχνουμε πάλι για σπίτια με 2 κρεβατοκάμαρες. Είχα αγχωθεί και ότι όσο περνάνε οι μέρες τόσο πιο δύσκολα θα βρίσκω και ότι πρέπει να βρω κάτι που να μπορώ να το υποστηρίξω και μόνη μου, αν η συγκάτοικος δεν καταφέρει να μείνει. Οπότε συνεχίζουμε.

Το δεύτερο ραντεβού της ημέρας είναι σε τέλεια τοποθεσία, δίπλα στο πανεπιστήμιο. Ξεκινάμε να πάμε εκεί, 4, St. Patrick Square. Βρίσκουμε τη St. Patrick Square, αλλά πουθενά το νούμερο 4. Κάνουμε βόλτες στην περιοχή μισή ώρα, ρωτάμε σε μαγαζιά και περαστικούς, κανείς δεν ξέρει. Παίρνουμε τηλέφωνο το μεσιτικό, δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, μας λένε άλλ'αντ'άλλων. Τρελαινόμαστε. Βρίσκουμε ένα σπίτι με 4 στην πόρτα, καθόμαστε από κάτω. Μας λένε ότι ξανάρχεται η κοπέλα και να την περιμένουμε. Δεν έρχεται, είμαστε σε λάθος σπίτι. Βρίσκουμε επιτέλους το σωστό, δεν είχε νούμερο στην πόρτα! Εμφανίζεται και μια Ινδή που είχε ραντεβού την ίδια ώρα με μας και που επίσης δεν το έβρισκε. Τηλεφωνώ στο μεσιτικό, τους λέω ότι το βρήκαμε και ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΥΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΑ! Να είχατε τσεκάρει τη διεύθυνση πριν έρθετε μου λέει. Θέλω να τη βαρέσω εκείνη την ώρα. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι; Ρωτάω. Θα πρέπει να ξανακλείσετε ραντεβού και το νωρίτερο είναι την Τρίτη. Ω, ρε π*****!

Πολύ απογοητευμένες ξεκινάμε για το επόμενο ραντεβού. Το σπίτι είναι μια μαλακία και μισή και μας ζητάνε της Παναγιάς τα μάτια. Άκυρο. Γυρνάμε στο ξενοδοχείο να φάμε και εκεί η μαμά (never take no for an answer) παίρνει πάλι το μεσιτικό και τους κάνει λίγο φασαρία και δέχονται να μας αφήσουν να το δούμε με τη σπιτονοικοκυρά στις 5 το απόγευμα (!!!). Ξεκινάμε να δούμε ένα άλλο στις 4, ωραιότατο διαμέρισμα, αλλά πολύ ακριβό για να το υποστηρίξω μόνη μου και θα μπορούσαμε να μπούμε στις 29/9: πολύ αργά...

Και ξαναπάμε στο St. Patrick Square. Αυτή τη φορά πιο νωρίς, καθόμαστε σε ένα παγκάκι απέναντι από την πόρτα και περιμένουμε. Κατεβαίνει η σπιτονοικοκυρά, γνωριζόμαστε, μας ανεβάζει πάνω. Το στούντιο είναι στον τρίτο, γλυκύτατο και φωτεινό, μας αρέσει. Μειονεκτήματα: ηλεκτρική θέρμανση, διαθέσιμο στις 22/9 και μόνο για 6 μήνες. Η σπιτονοικοκυρά είναι καλλιτέχνις που ζει τα καλοκαίρια στο Εδιμβούργο και τους χειμώνες κατεβαίνει στο Λονδίνο. Αυτό σημαίνει ότι από Φεβρουάριο-Μάρτιο θα πρέπει να ξαναρχίσω ψάξιμο. Αλλά είναι τόσο καλό το σπιτάκι που αξίζει. Κατευθείαν πάμε στο μεσιτικό να τους προλάβουμε πριν κλείσουν. Μπαίνει η μαμά μου εγγυήτρια, συμπληρώνουμε αιτήσεις, δίνουμε κάποια χρήματα για να βγει το σπίτι από την αγορά, συζητάμε λίγο πρακτικά θέματα και φεύγουμε. Έτσι βρήκα σπίτι! Και πάλι καλά, θα μπορούσα να ψάχνω ακόμα.

Μένει τώρα να τσεκάρουν τα στοιχεία στις αιτήσεις (δεν με έχουν πάρει τηλέφωνο ακόμα, οπότε αυτό είναι καλό) και να πάω στις 22/9 να υπογράψουμε τα χαρτιά, να δώσω το πρώτο νοίκι και προκαταβολή και να μπω. Μέχρι τότε μένω σε Bed & Breakfast.

Stay tuned!