Απουσιολόγιο

Έχω ένα μάθημα αυτό το 6μηνο (Social Shaping of Information and Communication Technologies, για τους φίλους SSICT) που έχει λίγο κόσμο. Είμαστε έξι γραμμένοι συνολικά κι έχουμε μάθημα Τετάρτη και Παρασκευή. Ο ένας δεν έρχεται τις Τετάρτες γιατί έχει ένα άλλο μάθημα την ίδια ώρα. Μας μένουν πέντε τακτικοί.

Το μάθημα είναι ενδιαφέρον και ο καθηγητής κανονίζει πολλές φορές guest speakers να έρθουν να μιλήσουν για διάφορα θέματα (τελευταία ήταν μια καθηγήτρια από τη νομική που ήρθε να μιλήσει για Intellectual Property Rights και IT).

Ο καθηγητής είναι λίγο στον κόσμο του, αλλά είναι συμπαθής. Συνηθίζει να έχει πάααρα πολλές λεπτομέρειες στις διαλέξεις του και καταλήγει καμιά φορά να γίνεται βαρετός. Επίσης πολλές φορές μας κρατάει παραπάνω γιατί δεν προλαβαίνει στην ώρα που έχουμε να πει όσα θέλει να πει και μετά τρέχει να προλάβει την επόμενη υποχρέωσή του. Όπως σήμερα που ήθελα να του μιλήσω μετά το μάθημα και δεν τα κατάφερα γιατί έφυγε σφαίρα. Επίσης θα επιβλέψει και την πτυχιακή μου.

Φανταστείτε τον σαν έναν αφηρημένο Κύρο Γρανάζη. Ψηλός, αδύνατος Εγγλέζος, με μια ξανθοκόκκινη μπουκλωτή αφάνα και γυαλιά. Με πολλά πράγματα στο κεφάλι του, τρέχει μονίμως πάνω κάτω, έχει απαιτήσεις τις οποίες όμως καμιά φορά δεν τις εκφράζει και μετά απορεί γιατί κανείς δεν ετοίμασε παρουσίαση, αφού μας το είχε πει, κλπ. Παράδειγμα: Πρώτη μέρα, πάω για μάθημα. Το πρόγραμμα έλεγε 11:30. Σκάω λοιπόν στις 11:20 για να μου πει ο καθηγητής ότι ξεκινούσαμε στις 11 και να απορεί γιατί δεν το ήξερα και γιατί δεν άλλαξε κανείς την ώρα στο πρόγραμμα (μας πήρε κάνα δυο βδομάδες να συνηθίσουν και οι υπόλοιποι ότι την Τετάρτη έχουμε μάθημα στις 11). Εκείνη τη μέρα ήρθε μόνο ένας ακόμα και στο τέλος μας έδιωξε γιατί δεν μπορούσε να κάνει διάλεξη με δυο άτομα.

Πολλές φορές βαριέμαι να διαβάσω και να πάω αλλά ξέρω ότι θα έχουμε σίγουρα απουσίες (σπάνια έχουμε υπάρξει όλοι παρόντες στο μάθημα) και νιώθω εγώ άσχημα για λογαριασμό των άλλων. Δεν μπορώ να φανταστώ τον άνθρωπο να μπαίνει για μάθημα και να βλέπει μόνο δύο φοιτητές από τους έξι.

Σήμερα ήταν μια τέτοια μέρα. Ήξερα ότι η φίλη C. θα έλειπε γιατί ταξιδεύει και φανταζόμουν ότι θα έχουμε σίγουρα κι άλλες απουσίες, Παρασκευή γαρ. Οπότε πήγα. Και καταλήξαμε να είμαστε τρεις και μόνο εγώ να έχω διαβάσει. Ένας είχε να εμφανιστεί βδομάδες και ήρθε εντελώς απροετοίμαστος, ο άλλος νόμιζε ότι δεν είχαμε τίποτα να διαβάσουμε γιατί δεν έλαβε κανένα email. Οι άλλοι δύο της τάξης έλειπαν. Αφού μας γέμισε τα κεφάλια επί μια ώρα+ με την διάλεξη, μετά δεν είχαμε αρκετό χρόνο για τις παρουσιάσεις που είχαμε ετοιμάσει με αποτέλεσμα να μας κρατήσει παραπάνω και μετά να φύγει τρέχοντας.

Εκτός της επίβλεψης της πτυχιακής και του ενδιαφέροντος για το μάθημα, έχω και μια αίσθηση καθήκοντος/φιλότιμου και δεν μπορώ να μην διαβάσω ή να μην πάω, ειδικά όταν ο άλλος έχει ετοιμάσει μια μεγάλη παρουσιαση και μιλάει επί μια ώρα εξηγώντας concepts. Δεν διαβάζω σχεδόν ποτέ όσο θα έπρεπε (μας δίνει και τεράστια reading lists), αλλά θέλω να έχω μια ιδέα.

Και απορώ: μεγάλα παιδιά είμαστε, μεταπτυχιακό κάνουμε. Πόσο δύσκολο είναι να πάρουμε τον κώλο μας και να πάμε τακτικά στο μάθημα; Επίσης, υπάρχει ολόκληρο wiki που λέει αναλυτικά τι έχουμε να διαβάσουμε για κάθε διάλεξη. Πώς έρχεται ο άλλος και λέει ότι δεν ήξερε τι έπρεπε να διαβάσει;

Και γιατί καταλήγω πάντα να με χώνουν για διάφορα επειδή είμαι απλά εκεί; Πριν 2 βδομάδες ήθελε 3 άτομα για να παρουσιάσουν σε σεμινάριο. Και μόνο 3 ήταν παρόντες στο μάθημα (μαζί κι εγώ) οπότε βρέθηκα στα καλά του καθουμένου να παρουσιάζω άρθρο ενώ είχα ξαναπαρουσιάσει και την προηγούμενη φορά. Δεν μπορώ τη νοοτροπία "ε, βαριέμαι μωρέ, δεν πάω, θα πάνε οι άλλοι." Ίσως γιατί θα ήθελα κι εγώ να την έχω, αλλά το superego δεν μ'αφήνει.

Αυτά γίνονται και στα άλλα μου μαθήματα, αλλά εκεί είμαστε συνήθως περισσότεροι και δεν φαίνεται σαν να έπεσε περονόσπορος στην αίθουσα άμα λείψουν τρεις.
Είναι λίγο τραγικό να μην εμφανίζεται ο συμφοιτητής και να ντρέπομαι εγώ για λογαριασμό του, αλλά δεν φταίω εγώ, το superego φταίει!

Φιλικά,
το σπασικλάκι :Ρ