Social...parenting!

Το Deep-Fried Mars Bar παρουσιάζει: Guest author, η μάνα!
Ήρθε να με δει και περάσαμε ένα όμορφο ΣΚ μαζί, στη διάρκεια του οποίου εμπνεύστηκε κι έγραψε το παρακάτω κειμενάκι. Blogger δεν έχει γίνει (ακόμα), έχει όμως twitter.

(photo από δω)

(29/03/2009)

Αυτό το κείμενο προορίζεται για το blog της Δάφνης. Εφόσον βεβαίως το εγκρίνει.

Αφορά στις σχέσεις των ανθρώπων και στην επικοινωνία μεταξύ τους. Διάφορες σχέσεις, κυρίως όμως σχέσεις γονιών με παιδιά.Και διάφορες μορφές επικοινωνίας.

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούσα τα παιδιά μου να «σπαταλούν» (κατά την άποψή μου) την εφηβεία τους και αργότερα το χρόνο της νιότης τους μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή. Ανησυχούσα για την έλλειψη επικοινωνίας και κυρίως τη μοναχικότητα του βίου τους. Θυμόμουνα τα δικά μας τα νιάτα της μεταπολίτευσης, τα επαναστατημένα: ταβερνάκια, ρεμπέτικα και κουβέντες - κουβέντες ήρεμες, παθιασμένες… κουβέντες!
Βρισκόμασταν, γελάγαμε, πίναμε, ερωτευόμασταν, ξεχνούσαμε να γυρίσουμε σπίτι. Και γκρίνιαζαν οι γονείς και φώναζαν και μας απειλούσαν: θα μας κόψουν το χαρτζιλίκι! Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς… δεν μπαίνει κανείς μ’ αυτά τα μυαλά στο Πανεπιστήμιο, ούτε πτυχίο παίρνει, η ζωή δεν είναι παιχνίδι, και το κορυφαίο, του συχωρεμένου λατρευτού μου πατέρα: «δε με βρίσκει σύμφωνο ο τρόπος της ζωής σου»!

Κι’ όμως και στο Πανεπιστήμιο μπήκαμε και πτυχίο πήραμε και αρκετοί από μας επιτυχημένοι επαγγελματίες γίναμε.

Με τους γονείς, η επικοινωνία σχεδόν ανύπαρκτη. Τουλάχιστον η ουσιαστική. Τι να τους πεις; Τις αγωνίες; Τις δυσκολίες; Τις χαρές; Tα οδυνηρά, ή έστω δύσκολα διλήμματα; Πώς να τους ανοίξεις τη ψυχή σου;
Αφού οι περισσότερες κουβέντες ολίσθαιναν προς τη στερεότυπη νουθεσία με βάση τα δικά τους πρότυπα και στο τέλος κατέληγαν σε καυγά, σε πόρτες που κλείνανε και σε τύψεις. Γιατί άθελά μας τους στεναχωρήσαμε. Γιατί τους αγαπούσαμε και τους σεβόμασταν, να συνεννοηθούμε δυσκολευόμασταν, κι’ ακόμα δυσκολευόμαστε.

Δε θα κάνεις παιδιά, μούλεγε η μάνα μου, τότε θα καταλάβεις!

Κατάλαβα!

Kαι τις αγωνίες, και τις χαρές, και τις συγκινήσεις που συνόδευαν το κάθε τους βήμα.
Κατάλαβα και κάτι ακόμα: πως τα γονίδια και η κληρονομικότητα, οι εννιά μήνες που πέρασαν μέσα στη κοιλιά μου, δεν τα κάνουν αυτόματα κατ’ εικόνα και ομοίωση ούτε δική μου, ούτε του πατέρα τους.

Μεγαλώσαμε δύο ξεχωριστές προσωπικότητες. Σε διαφορετικές εποχές από τις δικές μας.

Οι ανάγκες της δουλειάς μου με κρατούσαν μακριά τους. Ίσως γι’ αυτό να μην τα μάλωνα πολύ. Δεν ήθελα να χαλάσω τις λίγες ώρες που περνούσαμε μαζί. Τα άφηνα να αναπτυχθούν. Να ανακαλύψουν μόνα τους τον κόσμο. Εγώ προσπαθούσα να είμαι πάντα εκεί παραδίπλα, έτοιμη να επέμβω εφόσον χρειαζόταν, όχι όμως αυτόματα και υπερπροστατευτικά. Το ίδιο και ο πατέρας τους.

Ασφαλώς και ανησυχώ σε διάφορες περιστάσεις… πριν όμως το εκφράσω, στέκομαι λίγο και… θυμάμαι! Πόσες φορές δεν είχα θυμώσει με τους γονείς μου όταν η υπέρμετρη ανησυχία τους κατέστρεφε στιγμές διασκέδασης, ή τη μαγεία των πρώτων νεανικών φλερτ; Οπότε μόκο! Και επιστράτευση θετικής ενέργειας. Μεγάλα παιδιά είναι, ξέρουν να προστατευθούν. Εμπιστοσύνη στις αρχές που πήραν μεγαλώνοντας κοντά μας, πίστη στην εξυπνάδα και τις δυνατότητές τους και διάλογος. Χαλαρός, χωρίς υπερβολές. Χωρίς στερεότυπα του τύπου «εσύ είσαι μικρό και άβγαλτο, δεν ξέρεις, άκουσέ με και μένα τη μάνα και δε θα χάσεις.»

Έτσι λοιπόν καταφέραμε σήμερα να έχουμε μια σχέση ανοιχτή. Να περνάμε καλά, τις λίγες ώρες που είμαστε μαζί. Γιατί και οι δύο σπουδάζουν μακριά από το σπίτι και βλεπόμαστε σπάνια. Όμως ενίοτε, όπως σήμερα και χτες, μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά στα ακατάστατα ελάχιστα τετραγωνικά των φοιτητικών τους σπιτιών.

Έχουμε πράγματα να πούμε και να κάνουμε.

Πρόσφατα μυήθηκα στα άδυτα των social media. Η Δάφνη και οι νεαροί συνεργάτες μου στο γραφείο με εξοικείωσαν με το facebook και με το twitter. Eίμαι παρούσα και στα δύο. Όχι, blog ακόμα δεν έχω!
Η Δάφνη ήταν η πρώτη που ακολούθησα στο twitter και η πρώτη που με ακολούθησε. Και στο facebook ήταν η πρώτη μου φίλη. Το ίδιο και οι συνεργάτες μου. Πολύ rewarding το βρήκα αυτό, ιδίως όταν απόκτησα πρόσβαση στα όσα έγραφαν.

Η πρόσφατη αυτή εμπειρία με έμαθε πολλά. Πρώτον μου κατέρριψε την παρανόηση ότι οι πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή σημαίνουν απομόνωση και έλλειψη επικοινωνίας (…βλέπε παραπάνω). Σημαίνουν απλά μια άλλη, ιδιαίτερη μορφή επικοινωνίας, πολύ πιο ευρεία!

Και δεύτερον μου επιβεβαίωσε την πεποίθηση ότι στις ανθρώπινες σχέσεις, ιδιαίτερα στις σχέσεις γονιών με παιδιά, ισχύει το ρητό «ό,τι σπέρνεις, αυτό θα θερίσεις».

Γιατί στη θέα της Δάφνης στο profile της στο facebook, μεσ’την καλή χαρά, να πίνει (ποιος, η Δάφνη!!! -όσοι την ξέρουν καταλαβαίνουν!!!) …τεκίλα, η φυσική μου αντίδραση ήταν να βάλω τα γέλια!!! Γιατί όταν μπήκα χτες στο σπίτι της στο Εδιμβούργο, το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν η ατμόσφαιρα - όχι η ακαταστασία!
Και σήμερα το πρωί δε χρειάστηκε να την «πρήξω» υπερθεματίζοντας ξανά και ξανά ότι πρέπει να προσπαθήσει να γίνει λίγο πιο proactive, διπλοτσεκάροντας κάποια πράγματα. Ήμουν σίγουρη πως -και αυτή τη φορά- η εμπειρία της το έμαθε δια της βιωματικής. Λίγα λεπτά αργότερα το έγραφε μόνη της στο twitter!