City of Glass

Είναι τώρα τρεις οι διαφορετικοί τρόποι μέσω των οποίων έχω συναντηθεί με αυτή την ιστορία. Βιβλίο, graphic novel, θεατρικό έργο.

"Όλα ξεκίνησαν με ένα λάθος τηλεφώνημα" έλεγε το flyer που βρήκα στη βιβλιοθήκη την προηγούμενη βδομάδα και είπα πως έπρεπε να πάμε να δούμε αυτό το έργο οπωσδήποτε.
Μου είναι γενικά δύσκολο να βρω λέξεις για να περιγράψω ακριβώς τις σκέψεις που μου προξενούν τα έργα του Auster, είναι τόσο περίεργες και λαβυρινθώδεις όσο τα βιβλία του (και δεν έχω διαβάσει καν όσα πολλά θα ήθελα - ακόμα).

Η παράσταση ήταν πολύ καλή, την είδαμε την τελευταία βραδιά της και το χειροκρότημα στο τέλος άρχισε λίγο διστακτικά, αλλά συνέχισε με ενθουσιασμό. Χειροκροτήσαμε και εμείς και οι ηθοποιοί για όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν για αυτή την πολύ απαιτητική παράσταση. Κι εγώ χάρηκα που ένα τόσο αγαπημένο και μπερδευτικό βιβλίο, δύσκολο και επιβλητικό, αποδόθηκε τόσο καλά.

Χωρίς πολλά σκηνικά, σκαλωσιές με κομμάτια γυαλιού ανάμεσά τους, δύο πόρτες, έπιπλα που έρχονταν και έφευγαν ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε σκηνής, ένα παγκάκι στην άκρη. 6 ηθοποιοί να απαρτίζουν έναν χορό που έκανε τον αφηγητή, τους κομπάρσους και κοιτούσε τους ήρωες από απόσταση, απευθυνόμενος στο κοινό. Οι ήρωες να κολυμπούν μέσα στην αβεβαιότητα και την τυχαιότητα (contingency! που έλεγε κι ένας καθηγητής μου) χωρίς να ξέρουν που τους πηγαίνει η ιστορία και που θα καταλήξουν.
Εικόνες μιας ασπρόμαυρης Νέας Υόρκης προβάλλονταν στον τοίχο στις εξωτερικές σκηνές, γιατί και η πόλη είναι σημαντική ηρωίδα του έργου.
Είναι γενικά έργο με πολλές σκέψεις, δύσκολους χαρακτήρες και διαλόγους, καταστάσεις που καμιά φορά αγγίζουν τα όρια της παράνοιας. Δεν ξέρω πως θα ένιωθε ο θεατής που δεν έχει ξανασυναντήσει την ιστορία, πάντως εμένα μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο, κι ας ήξερα τι θα γίνει στο τέλος. Είναι αξιοθαύμαστο πώς ο Auster σου δίνει λίγα πράγματα για να πιαστείς, να σχηματίσεις ένα νόημα απ'όσα γίνονται, σε κάνει να σκέφτεσαι το έργο/βιβλίο πολύ μετά το τέλος του.
Highlight η σκηνή με τον Peter Stillman Jr, που αν και εμφανίστηκε μόνο μια φορά ήταν ανατριχιαστικός.

Τα παιδιά είχαν ετοιμάσει κι ένα καταπληκτικό πρόγραμμα για το έργο, με όλες τις λεπτομέρειες για τους πολλούς συντελεστές, για το έργο και το συγγραφέα του. Ξεδιπλώνοντάς το, από τη μία πλευρά βλέπει κανείς ένα χάρτη της Νέας Υόρκης με σημειωμένες πάνω τις διαδρομές του Peter Stillman Sr, να σχηματίζουν συγκεχυμένα γράμματα του αλφάβητου.

Η παράσταση με έκανε να θέλω να πιάσω πάλι το βιβλίο και το graphic novel, να τα ξεφυλλίσω, να ξαναδιαβάσω κομμάτια, να δω τι έχω σημειώσει. Αλλά δυστυχώς και τα δύο είναι στο δωμάτιό μου στην Αθήνα. Το οποίο με οδήγησε σε μια σκέψη: μου λείπει καμιά φορά (όπως χθες) το να έχω τα βιβλία μου on demand, όταν σκεφτώ κάτι να μπορώ να απλώσω το χέρι στο ράφι να το πιάσω και να το κοιτάξω. Δεν μπορούσα προφανώς να κουβαλήσω όλα μου τα βιβλία εδώ, 6 μήνες σε ένα σπίτι, 6 μήνες σε άλλο και μετά αβέβαιο το που θα είμαι. Δεν θα ξεμείνω ποτέ από κάτι να διαβάσω, αλλά τα αγαπημένα βιβλία είναι λίγο σαν παλιοί φίλοι. Μπορεί να έχεις να τα θυμηθείς καιρό, αλλά τα βλέπεις στο ράφι και θυμάσαι πόσο καλά πέρασες διαβάζοντάς τα, θες καμιά φορά να τα ξαναπιάσεις. Σε ηρεμεί η όψη τους στοιβαγμένα τακτικά -ή και όχι, στη δική μου περίπτωση- στα ράφια. Κι όσο χαίρομαι όταν τα δανείζω και οι φίλοι τα εκτιμούν όσο κι εγώ, τόσο εκνευρίζομαι όταν δεν μου τα επιστρέφουν (α, ρε Π. δεν θα πάρω ποτέ πίσω το Lord of Light μου!) - [χμ, αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα, sorry about that]

Και -για να τελειώσει αυτό το post επιτέλους- ερωτώ αγαπητοί αναγνώσται:
Ποιά βιβλία θα παίρνατε μαζί σας αν είχατε ένα τσαντάκι του Sport Billy και μπορούσατε να τα κουβαλήσετε;
Για μένα το New York Trilogy θα ήταν σίγουρα ένα από αυτά.

Bonus Υλικό:
Η πρώτη μου αντίδραση για το βιβλίο, το 2005 (έχουν περάσει κιόλας 3,5 χρόνια, methinks it's time for a re-read). Scroll down για την καταπληκτική (και σίγουρα πιο insightful από τη δικιά μου) περιγραφή της Μ.